Caen
m. w północno-zachodniej Francji, nad rz. Orne, w pobliżu jej ujścia do cieśn. La Manche, w regionie Normandia;
[kã] 
,
, Caen
Encyklopedia PWN
Założone w 2. poł. XI w. za czasów Wilhelma I Zdobywcy; w czasie wojny stuletniej zniszczone przez Anglików; 1450 włączone do Francji; w XVI w. rozwój miasta dzięki ekspansji armatorów na wybrzeża Afryki i Ameryki; w XVII i XVIII w. upadek znaczenia Caen (niszczone przez zarazy, wojny rel. i Frondę); w czasie II wojny światowej VI–VII 1944 rejon zaciętych walk wojsk alianckich z Niemcami, miasto zniszczone w 90%. ważny ośrodek przem. i kult. Normandii; hutnictwo żelaza, przemysł cementowy, maszyn., samochodowy (zakłady Citroëna i Renault); port handl. (wywóz gł. rud żelaza, przywóz gł. węgla) i rybacki; uniw. (zał. 1432); muzeum sztuk pięknych; liczne kościoły, m.in. rom. St. Étienne (XI–XIII, XVII w.), La Trinité (XI, XII w.), got. St. Pierre (XIII–XVI w.); pozostałości zamku (XII, XV w.); pałac d’Escoville (XVI w.). W pobliżu Caen eksploatacja rud żelaza.
