COSPAS–SARSAT,
międzynar. system satelitarny przeznaczony do działań poszukiwawczo-ratowniczych;
COSPAS–SARSAT
Encyklopedia PWN
służy do lokalizacji położenia statków wodnych i powietrznych (samolotów itp.) lub użytkowników naziemnych znajdujących się w stanie zagrożenia oraz do zainicjowania akcji ratunkowej; utworzony 1979 przez ZSRR (podsystem COSPAS) oraz przez USA, Kanadę i Francję (podsystem SARSAT) na podstawie układu o pokojowym wykorzystaniu przestrzeni kosm.; 2000 uczestniczyły w nim 33 państwa; podstawą C.-S. jest system amer. i ros. sztucznych satelitów Ziemi umieszczonych na niskich orbitach okołobiegunowych lub na orbitach geostacjonarnych. Pierwszym z nich był wyniesiony 1982 sowiecki Kosmos 1343 (COSPAS 1), następnie 1983 — Kosmos 1447 (COSPAS 2) i amer. NOAA 8 (SARSAT 1). Funkcjonowanie systemu C.-S. polega na odbieraniu sygnałów o występującym niebezpieczeństwie wysyłanych na częst. 121,5 MHz lub 406 MHz (w przypadku niektórych satelitów podsystemu SARSAT także na częst. 243 MHz) przez nadajniki ratunkowe obiektów bądź osób znajdujących się w sytuacji zagrożenia, a następnie przekazywaniu ich do sieci stacji odbiorczych i dalej — poprzez centra dyspozycyjne — do położonych w pobliżu miejsca katastrofy lub zaistniałej awarii stacji ratownictwa, portów wodnych, lotn. i in., co przyspiesza podjęcie i prowadzenie akcji ratunkowej; system C.-S. umożliwia lokalizację położenia obiektu z dokładnością do ok. 3 km — dla sygnałów emitowanych w pasmie częst. 406 MHz, bądź ok. 20 km — pasmie 121,5 MHz; działanie systemu C.-S. przyczyniło się do przyjścia z pomocą ponad 24 700 osób znajdującym się w niebezpieczeństwie (do końca 2007).
