Bruce
 
Encyklopedia PWN
Bruce
[bru:s],
możny ród pochodzenia normańskiego, 1306–71 panujący w Szkocji;
jego założycielem był Robert de Bruis, zm. 1094?, z Normandii, który 1066 uczestniczył w podboju Anglii przez Wilhelma I Zdobywcę i następnie otrzymał nadania posiadłości w północnej Anglii. W XII–XIII w. ród skupił znaczne dobra ziemskie w Anglii i Szkocji, a przez małżeństwa spokrewnił się ze szkocką dynastią panującą; po jej wygaśnięciu 1290 Robert Bruce, ur. 1210, zm. 1295, wystąpił jako jeden z pretendentów do tronu Szkocji; 1306 jego wnuk koronował się jako Robert I Bruce; dzięki zwycięstwu 1314 pod Bannockburn utrwalił niezależność Szkocji od Anglii; panował do 1329. Brat Roberta I, Edward, ur. ok. 1276, zm. 1318, przeniósł walki z Anglikami do Irlandii, do której został 1315 zaproszony przez część klanów irlandzkich i ogłoszony jej arcykrólem; 1316 koronowany w Dundalk; 1318 poległ w bitwie z siłami osadników ang. pod Faughart. Dawid II, ur. 1324, zm. 1371, syn Roberta I, 1329 odziedziczył koronę Szkocji, lecz z powodu młodego wieku, wybuchu walk wewn. i interwencji ang. władzę objął 1341; 1346 zaatakował Anglię, został pokonany i wzięty do niewoli, w której przebywał do 1357; panował do 1371; po jego bezdzietnej śmierci tron Szkocji objął jego siostrzeniec, Robert II, z rodu Stuartów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia