Brazylia. Muzyka

Brazylia. Muzyka.

Ludowa muzyka Brazylii rozwija się na podłożu muzyki indiańskiej (jednogłosowej, o swobodnej rytmice), renes. iberyjskiej (trójmiarowe rytmy taneczne, gitary) oraz nowszej eur. muzyki rozrywkowej, amer. jazzu, a zwłaszcza oryginalnych murzyńskich tradycji muz. (instrumentarium: związane z obrzędami bębny, idiofony; dominacja parzystometrycznych ugrupowań rytmicznych, zwłaszcza w tańcach, np. w sambie). Brazylijska muzyka profesjonalna rozwija się od pocz. XIX w.; kompozytor F.M. de Silva zał. 1841 konserwatorium w Rio de Janeiro; w końcu XIX w. i pocz. XX w. tworzyli, czerpiąc obficie z rodzimego folkloru: C. Gomes, A. Nepomuceno, B. Itiberę, F. Braga oraz najwybitniejszy H. Villa-Lobos (zał. 1942 Conservatório Nacional de Canto Orfeônico); 1927–50 działał w Brazylii pol. kompozytor i dyrygent, B.G. Lomani, podczas II wojny światowej przebywała tam F. Blumental; 1945 w Rio de Janeiro powstała Brazyl. Akad. Muzyki; nowsze tendencje reprezentują: F. Mignone, O.L. Fernandes, R. Guattali, J. Siqueira, M.C. Guarnieri.