Bray Jan
 
Encyklopedia PWN
Bray, Braij, Jan de, ur. na przeł. 1626 i 1627, Haarlem, zm. na przeł. XI i XII 1697, Amsterdam,
syn Salomona, holenderski malarz, rysownik, architekt.
Prawdopodobnie uczył się u ojca; od 1650 wykonywał sygnowane obrazy i rysunki, 1664 (lub krótko po 1664) został mistrzem cechu malarzy w Haarlemie; 1686–88 i od 1689 działał w Amsterdamie. Malował sceny bibl. i mitol. oraz portrety, rysował też pejzaże. Jego portrety łączą realizm oddania rysów i stroju z barok. werwą malarską, wykazującą wpływ B. van der Helsta (portrety zbiorowe zarządców i zarządczyń haarlemskich sierocińców z lat 1663–64, także leprozorium 1667); malował też tzw. portrety historyzowane (portaits historiés) — w kostiumie historii antycznej lub bibl. (Antoniusz i Kleopatra 1652 i 1669, Odnalezienie Mojżesza 1661, Odyseusz i Penelopa 1668); wykonywał portrety rysunkowe, stanowiące dzieła samoistne, a nie studia przygotowawcze do obrazów. W 1663 namalował monumentalny obraz Nakarmienie i przyodzianie biednych do hospicjum dla sierot w Haarlemie, utrzymany w konwencji rodzajowej; 1676, 1681 i 1683 malował wielkoformatowe obrazy ze scenami bibl. i mitol. dla ratusza i Prinsenhof w Haarlemie; w swych dziełach hist. (np. Achilles wśród córek Lykomedesa 1664) rozwinął klasycyzujący styl malarzy haarlemskich (swego ojca Salomona i P. de Grebbera). Od 1678 zajmował się również architekturą, prawdopodobnie był autorem projektu kościoła mennonitów w Haarlemie (zachował się jego projekt ambony w tymże kościele z 1682).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia