Brandys Kazimierz
 
Encyklopedia PWN
Brandys Kazimierz, ur. 27 X 1916, Łódź, zm. 11 III 2000, Paryż,
brat Mariana, prozaik i eseista.
1945–50 współredaktor „Kuźnicy”, 1950–52 i 1956–60 „Nowej Kultury”; od 1981 na Zachodzie, osiedlił się we Francji. Głównym tematem twórczości są nadzieje i rozczarowania lewicującej inteligencji pol., począwszy od powojennych „rozrachunków inteligenckich” (Drewniany koń 1946, cykl Między wojnami 1948–51, m.in. Samson 1948, Antygona 1948), przez akceptację nowego porządku ustrojowego (socrealist. powieść Obywatele 1954), antystalinowski protest (Matka Królów 1957, film J. Zaorskiego 1982, premiera 1987), zwątpienie w możliwość jednoznacznej kwalifikacji intencji i czynów ludzkich (opowiadania Romantyczność 1960, zwłaszcza Jak być kochaną, Wywiad z Ballmeyerem), po dram. pytania o możliwość suwerennego kształtowania losu człowieka oraz o udział mistyfikacji i manipulacji w tworzeniu historii (Sposób bycia 1963, Dżoker 1966, Pomysł 1974, Nierzeczywistość, wyd. poza cenzurą 1977, Rondo 1982); rozgłos zyskała eseistyczna proza Listy do pani Z. (cz. 1–3 1958–62) oraz epistolarny pastisz w formie kroniki rodzinnej Wariacje pocztowe (1972); ponadto m.in. powieść o Warszawie Miasto niepokonane (1946); poczynając od Małej księgi (1970) publikował różne warianty form autobiogr.: Miesiące (cz. 1. wyd. poza cenzurą 1980, cz. 2–4 Paryż 1982–87), Sztuka konwersacji (1990), Przygody Robinsona (1999), Notatki z lektur i z życia („Gazeta Wyborcza” 1999–2000); ponadto m.in. szkice lit.Charaktery i pisma (1991); 1999 otrzymał nagrodę pol. Pen Clubu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia