Bramer Leonaert, ur. 24 XII 1596, Delft, zm. 1674, tamże,
holenderski malarz i rysownik;
Bramer Leonaert
Encyklopedia PWN
ok. 1614 wyjechał do Francji (Arras, Amiens, Paryż, Aix-en-Provence, Marsylia), a stamtąd — przez Genuę i Livorno — do Rzymu, gdzie mieszkał 1616–27; we Włoszech pracował m.in. dla ks. Parmy Maria Farnese, często też odwiedzał inne m.: Wenecję, Florencję, Mantuę, Sienę, Bolonię, Neapol i Padwę; 1628 powrócił na stałe do Delft, 1654–65 pięciokrotnie przewodniczył miejscowemu cechowi malarzy. B. był w swoim czasie bardzo cenionym twórcą malowideł ściennych, jednym z nielicznych w Holandii; brał udział w dekoracji pałaców ks. Fryderyka Henryka Orańskiego w Rijswijk i Huis Ter Nieuburch w Honselaersdijk (przed 1647), 1661 namalował alegorię sztuk wyzwolonych na suficie sali posiedzeń gildii św. Łukasza w Delft, a 1667–71 stworzył program malarski wielkiej sali het Prinsenhof w Delft. Obecnie najbardziej znane są jego niewielkich rozmiarów sceny nocne, gł. obrazy rel. i alegorie vanitas, których kompozycje nawiązują do dzieł N. Knüpfera, a użycie impastów i jasnych świateł — do twórczości młodego Rembrandta i jego naśladowcy, W. de Poortera.
