Bona Dea
mit. rzym. bogini, której imię stanowiło tabu, utożsamiana z Mają lub gr. Damią;
[łac., ‘dobra bogini’],
Bona Dea
Encyklopedia PWN
jej lunarnochtoniczny kult był sprawowany wyłącznie przez kobiety, miał w zasadzie charakter prywatny; jedyne quasi-publiczne święto B.D. obchodzono w grudniu w domu konsula lub pretora, pod przewodnictwem jego żony (mąż i wszyscy inni mężczyźni musieli na tę noc opuścić dom), w obecności westalek, które składały ofiarę za pomyślność ludu rzym.; stąd, gdy 62 r. p.n.e. Publiusz Klodiusz zjawił się w przebraniu kobiecym na święcie B.D., obchodzonym w domu Cezara — wówczas pretora (podobno na schadzkę z żoną pana domu), wytyczono mu proces o obrazę religii państw., który okazał się jeszcze większym skandalem; mimo oczywistej winy Publiusz Klodiusz został uniewinniony przez przekupionych sędziów, a świadczący przeciw niemu Cyceron był przez niego dozgonnie znienawidzony.
