Bobrowski Czesław, ur. 17 II 1904, Sarny, zm. 17 V 1996, Warszawa,
ekonomista, działacz gospodarczy;
Bobrowski Czesław
Encyklopedia PWN
od 1927 pracownik Ministerstwa Przemysłu i Handlu; 1938–39 dyrektor departamentu w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych; w czasie II wojny światowej w Armii Polskiej we Francji; internowany w Szwajcarii, skąd przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie związał się z grupą ekonomistów opracowujących długookresowy plan powojennego rozwoju gospodarczego Polski; 1945–48 członek PPS, poseł do KRN, następnie do Sejmu Ustawodawczego; prezes Centralnego Urzędu Planowania; współtwórca pierwszego powojennego 3-letniego planu gospodarczego (1947–49); zwolennik „polskiej drogi do socjalizmu”, co w powojennej polskiej ekonomii oznaczało rozwój samorządności, spółdzielczości, decentralizację zarządzania i współistnienie 3 sektorów gospodarczych; 1957–63 wiceprzewodniczący Rady Ekonomicznej przy Radzie Ministrów; od 1959 profesor Uniwersytetu Warszawskiego; w latach 70. doradca z ramienia ONZ w Algierii, Ghanie i Syrii; 1981–85 przewodniczący Rady Głównej PTE (od 1986 honorowy prezes); 1982–87 przewodniczący Konsultacyjnej Rady Gospodarczej; zwolennik zrównoważonego wzrostu, preferujący działalność branż produkujących środki konsumpcji; główne prace: U źródeł planowania socjalistycznego (1967), Planowanie gospodarcze. Źródła, problemy, przemiany (wydanie 2 1981), Wspomnienia ze stulecia (1983).
