Blois
średniow. hrab. w Turenii;
[bluạ],
Blois
Encyklopedia PWN
ustanowione jako wicehrabstwo za rządów Roberta Mocnego; ok. 940 tytuł hrabiego przyznano Thibautowi I Staremu, zm. ok. 977, protoplaście dziedzicznego domu Blois; po objęciu przez Kapetyngów tronu (987) hrabiowie B. byli bezpośrednimi wasalami królów fr. i ich gł. rywalami; powiększali swe dobra, także kosztem Kapetyngów; okres rozkwitu za panowania Eudesa II — po przejęciu ok. 1023 Szampanii ziemie Kapetyngów zostały od zachodu i wschodu otoczone przez posiadłości Blois-Champagne; po jego śmierci (1037) B. uległo rozdrobnieniu; u szczytu potęgi w czasach Thibauta IV Wielkiego (zm. 1152), drugiej pod względem znaczenia osoby we Francji (brat Stefana, króla Anglii, i Henryka, bpa Winchesteru), który był na przemian sojusznikiem i wrogiem Ludwika VI i Ludwika VII; 1152 B. podzielono między synów Thibauta, 1230 przeszło w ręce domu Châtillon, w końcu XIV w. sprzedano je Ludwikowi Francuskiemu, ks. Orleanu, a gdy 1498 jego wnuk, jako Ludwik XII, został królem Francji, B. przejęła korona; od 1626 apanaż książąt Orleanu: 1626–60 Gastona Francuskiego, później Filipa I, którego potomkowie władali B. do rewolucji fr. 1789–99.
