Bit-Jakini
 
Encyklopedia PWN
Bit-Jakini,
jedno z plemion semickiego ludu Chaldejczyków, blisko spokrewnionych z Aramejczykami;
po okresie niszczycielskich wędrówek w XI–IX w. p.n.e., B.-J. ostatecznie osiedlili się w południowej Babilonii, nad samą Zatoką Perską (w dawnym Sumerze), zakładając tam państewko plemienne o tej samej nazwie ze stolicą w Dur-Jakini (obecnie Tell el-Lahm, nieco na południe od starożytnego Ur); najsilniejsi ze wszystkich plemion chaldejskich, odegrali szczególną rolę w dziejach Babilonii w VIII i VII w. p.n.e., zwłaszcza w powstrzymywaniu ekspansji asyryjskiej; ich władcy stawali na czele antyasyryjskich koalicji, w skład których wchodziły nie tylko inne plemiona chaldejskie i aramejskie, także sąsiedni Elam oraz sami Babilończycy; najwybitniejszemu z nich — Marduk-apal-iddinie II (biblijny Merodach-baladan) udało się nawet w toku walk z Asyryjczykami przejąć władzę królewską w Babilonie 721–710 i 703 p.n.e.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia