Birhorowie,
wymierające nomadyczne plemię zamieszkujące Ćhota Nagpur w Indiach;
Birhorowie
Encyklopedia PWN
4,3 tys. (1981); język z grupy mundajskiej; dzielą się na: B. wędrownych (Ulhlu), którzy przenoszą się co dwa tygodnie i wracają na to samo miejsce w cyklu dwuletnim, oraz B. półosiadłych (Dżaghi), którzy oprócz zbieractwa i łowiectwa zajmują się rolnictwem żarowym; stożkowate chaty-szałasy B. (kumba) są pokryte liśćmi drzew, niekiedy uszczelnione gliną i wznoszone w ciągu 1–2 dni; żyją w patrylinearnych grupach złożonych z kilku pojedynczych rodzin należących do 2–4 egzogamicznych rodów o charakterze totemicznym; kamienie reprezentujące bóstwa są przenoszone w koszach na czele grupy; każda grupa ma przywódcę (sprawnego myśliwego i zarazem kapłana) oraz szamana; raz w roku, na przełomie kwietnia i maja, zbiera się kilka grup i odbywa się zbiorowe polowanie; chłopcy w wieku od 10 lat do czasu ślubu mieszkają w oddzielnej chacie; dziewczęta mają również swoją chatę, w której porządkiem kieruje starsza wdowa.
