Bieszczadzki Park Narodowy

Bieszczadzki Park Narodowy,

obszar chroniony zał. 1973, pow. 29 201 ha, pod ścisłą ochroną 18 557 ha (2008);

Rok założenia parku: 1973; na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1973

Województwo: podkarpackie, województwo

Powierzchnia (stan na XII 2007): 29 195,1 ha (od 2009)

Powierzchnia ochrony ścisłej (stan na XII 2007): 18 557,4 ha (od 2007; tylko GUS podaje na rok 2009 wartość: 18553,6 ha)

Powierzchnia otuliny (stan na XII 2007): 55 783,0 ha (od 2007)

Strona www: www.bdpn.pl/

obejmuje najwyższe wzniesienia pasma Bieszczadów Zachodnich; w parku występuje piętro regla dolnego (wys. 450–1160 m n.p.m.) z naturalnym lasem bukowo-jodłowym; powyżej występują zarośla olszy zielonej i wysokogórskie łąki — połoniny; charakterystyczną cechą jest brak regla górnego i piętra kosodrzewiny; dawne tereny uprawne opanowały zarośla, gł. olszy szarej; flora roślin naczyniowych liczy ponad 800 gat., 27 gat. to rośliny wschodniokarpackie, a wilczomlecz karpacki i pszeniec biały to endemity; fauna kręgowców obejmuje ok. 200 gat., np. niedźwiedź brunatny, ryś, żbik, dzik, jeleń, oraz wprowadzony do Bieszczadzkiego Parku Narodowego żubr; w 1992 UNESCO utworzyło Międzynar. Rezerwat Biosfery Karpaty Wschodnie, który obejmuje po pol. stronie Bieszczadzki Park Narodowy i sąsiadujące z nim parki krajobrazowe, po słowac. — Park Nar., Połoniny i po ukr. państw. rezerwat Stużica.

Bieszczadzki Park Narodowy, widok z Halicza na Krzemień

Bieszczadzki Park Narodowy, Połonina Wetlińska

Wołosate, rezerwat torfowiskowy, Bieszczady