Bierdiajew Nikołaj A.
 
Encyklopedia PWN
Bierdiajew Nikołaj A., Berdjaev Nikolaj A., ur. 6 III 1874, Kijów, zm. 24 III 1948, Clamart k. Paryża,
filozof ros.; zwolennik personalizmu i egzystencjalizmu.
W czasie studiów w Kijowie nawiązał kontakty z marksistami, po powrocie z zesłania 1901 powrócił do prawosławia, 1918–22 związany z Wolną Akad. Religii i Filozofii w Moskwie, 1922 wydalony z ZSRR, 1925 zamieszkał we Francji, gdzie wydawał czasopismo „Put’” (1925–40), przeciwstawiając się konserwatyzmowi ros. emigracji; centralne miejsce w filozofii Bierdiajewa zajmuje antropologia o charakterze personalistyczno-chrystologicznym, oparta na idei obrazu Bożego w człowieku; gł. zagadnienie filoz. upatrywał w problemie wolności, dając jej prymat nad bytem; akcentował eschatologiczny wymiar dziejów, których celem jest przemiana kosmosu; głosił ideę „nowego średniowiecza” jako powrotu do harmonii elementu Bożego i ludzkiego; Nowe średniowiecze (1924, wyd. pol. 1936), Problematika i apołogija christjanstwa (t. 1–2 1927–28), Duch i riealnost’ (1927), O naznaczenii czełowieka (1931), Rosyjska idea (1946, wyd. pol. 1987); pol. wybory tekstów: Okruchy twórczości (1994), Świat poznania filozoficznego (1994), Głoszę wolność (1999).
Bibliografia
K. STARK Teoria bogoczłowieczeństwa w filozofii Mikołaja Bierdiajewa, Kraków 1986;
C. WODZIŃSKI Metamorfozy samoświadomości i eschatologia w historiozofii Mikołaja Bierdiajewa, Paryż 1987.
H. PAPROCKI Filozof bezgranicznej wolności, w: M. Bierdiajew Głoszę wolność, Warszawa 1999.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia