Białoruska Chrześcijańska Demokracja (BChD), białorus. Biełarụskaja chryscijạnskaja demakrạtyja,
partia polit. o zasadach programowych opartych o tezy encykliki papieskiej Rerum Novarum, zał. V 1917 w Piotrogrodzie przez księży katol., wychowanków Akad. Duchownej w Petersburgu;
Białoruska Chrześcijańska Demokracja
Encyklopedia PWN
wiarę chrześc. uznawała za podstawę życia społ., odwoływała się do społ. encyklik papieży, lecz postulowała rozdział religii od państwa; celem jej było pokojowe zjednoczenie wszystkich ziem białoruskich i utworzenie niezależnego demokr. państwa nar. (z równymi prawami dla mniejszości nar.); do czasu osiągnięcia celu domagała się dla Białorusinów w państwie pol. szerokiej autonomii polit. oraz pełnych praw językowych; postulowała ograniczenie wielkiej własności ziemskiej, głosiła hasła walki z kapitalizmem i przywilejami społ.; BChD była w opozycji do rządów pol.; przeciwna ruchowi komunist. i ZSRR; do 1930 uczestniczyła w wyborach parlamentarnych (1928 — 2 mandaty); na pocz. lat 30. do BChD weszły: Białoruski Związek Włościański i Prawosławne Białorus. Zjednoczenie Demokr.; 1930 i 1934 oderwały się od BChD: Białorus. Partia Nar.-Socjalist. i Białorus. Zrzeszenie Nar.; 1936 BChD przekształciła się w Białorus. Zjednoczenie Lud. (BZL) i działała do 1939; gł. działacze: P. Karuzo, A. Klimowicz, J. Późniak (prezes BZL), A. Stankiewicz (prezes BChD); organ prasowy: tyg. „Krynica”, następnie „Biełaruskaja krynica”.
