Berent Wacław
 
Encyklopedia PWN
Berent Wacław, pseud. Wł. Rawicz, ur. 28 IX 1873, Warszawa, zm. 20 XI 1940, tamże,
powieściopisarz, eseista, tłumacz.
Od 1933 czł. PAL; debiutował w okresie Młodej Polski, dokonując w swych utworach kryt. analizy gł. idei moralno-społ. i artyst. epoki; dowodził iluzoryczności i obłudy pozytywistycznego hasła „pracy organicznej” w warunkach kapitalist. wyzysku (Fachowiec 1895), jałowości modernist. „służenia sztuce” w środowisku pol. i eur. bohemy (Próchno 1903); ukazał kryzys moralno-polit. znacznej części społeczeństwa pol. i obudzenie się dążeń niepodl. w obliczu rewolucji 1905 (Ozimina 1911); tym kryt. ocenom współczesności przeciwstawił poet. wizję średniowiecza (Żywe kamienie 1918); po 1918 ogłosił cykl esejów hist. ukazujących oświeceniowy rodowód radykalnej inteligencji pol. (Nurt 1934, Diogenes w kontuszu 1937, Zmierzch wodzów 1939); utwory Berenta cechuje swoista stylizacja języka, łącząca młodopol. liryczną nastrojowość z elementami ekspresjonistycznej deformacji; przekłady, m.in. utworów F. Nietzschego, H. Ibsena oraz K. Hamsuna; Pisma (t. 1–8 1934, wyd. nie ukończone); Dzieła wybrane (t. 1–5 1956–58); 1932 otrzymał państw. nagrodę literacką.
Bibliografia
W. BOLECKI Historia i biografia. „Opowieści biograficzne” Wacława Berenta, Wrocław 1978;
Studia o Berencie, red. J. Paszek, Katowice 1987;
J. PASZEK Wacław Berent, pisarz elitarny, Wrocław 1990.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia