Bei Dao
 
Encyklopedia PWN
Bei Dao, Pej Tao, właśc. Zhao Zhenkai, ur. 1949, Pekin,
pisarz chiński.
W latach 70. pisał poezje, rozgłos zyskał wiersz Huida [‘odpowiedź’], będący reakcją na wydarzenia z 5 IV 1976, gdy na placu Tian’amen spacyfikowano żałobną uroczystość po śmierci Zhou Enlaia; później tworzył także opowiadania. W latach 70. i 80. zbliżył sie do ruchu demokr., współpracował z półlegalnym czasopismem „Jintian” [‘dziś’]; później wyemigrował, przebywał w Szwecji, USA, Francji. Utwory poetyckie B.D., pisane w formie wolnego wiersza, należą do współcz. nurtu, zw. menglong shi [‘poezja cieni’], stanowią strumień nie powiązanych motywów i skojarzeń; opowiadania są zbudowane podobnie, jako luźny ciąg drobnych zdarzeń, wspomnień czy obserwacji, w całość łączy je podtekst — nie wypowiedziane, lecz odczytywane krytyczne pytania o sens zdarzeń i moralne oblicze świata. Utwory B.D. były atakowane w ChRL za „brak przesłania” i „niezrozumiałość”, cieszyły się jednak, zwłaszcza wśród młodzieży, wielkim powodzeniem; niektóre metafory B.D. weszły do współcz. obiegu lit.; jego twórczość cechuje niezależne postrzeganie rzeczywistości, nie obciążone narzuconymi schematami ani oficjalym językiem politycznym.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia