Bawarczycy,
mieszkańcy Bawarii, największa spośród niemieckich grup regionalnych;
Bawarczycy
Encyklopedia PWN
ponad 11 mln (1995); mówią dialektem bawarskim, na północy — frankońskim, a na zachodzie — szwabskim języka niemieckiego; większość B. to praktykujący katolicy, zostali schrystianizowani w VII–VIII w.; ich rodowód jest zróżnicowany; na południowym wschodzie są potomkami germańskich Bawarów (Bajuwarów), którzy z Czech na przełomie V i VI w. zajęli większą część dzisiejszej Bawarii, na północy — Franków, na południowym zachodzie są pochodzenia bawarsko-szwabskiego; B. przez wieki zachowywali znaczny zakres politycznej niezależności, w 1871 zostali włączeni do jednoczących się Niemiec, w okresie międzywojennym stworzyli najsilniejszy w Rzeszy ośrodek nazizmu, obecnie żyją w kraju związkowym; niemiecka tożsamość narodowa B. w pełni ukształtowała się w XIX–XX w.; B. rozwinęli bogatą i oryginalną kulturę, w XVIII–XIX w. oddziaływała na całe południowe Niemcy; do końca XIX w. podstawą ich gospodarki było rolnictwo, zwłaszcza hodowla bydła oraz rzemiosło; wiele przejawów kultury ludowej B. przetrwało do dziś, przede wszystkim w Górnej Bawarii (m.in. dom alpejski, strój męski, folklor muzyczny) — ma tu ona cechy wspólne z austriacką; wyrazem przywiązania do tradycji są m.in. liczne festiwale ludowe, z najbardziej znanym piwnym Oktoberfest w Monachium.
