Aragon Louis
 
Encyklopedia PWN
Aragon
[aragą̣]
Louis Wymowa, ur. 3 X 1897, Paryż, zm. 24 XII 1982, tamże,
pisarz francuski;
uczestnik ruchu oporu; 1953–72 redaktor nacz. tyg. „Les Lettres Françaises”; początkowo surrealista (współzałożyciel pism „Littérature” 1919, „La Révolution Surréaliste” 1924; poezje, powieść Wieśniak paryski 1926, wyd. pol. 1971); po wstąpieniu do FPK (1927) i zerwaniu z surrealizmem autor licznych powieści, w których realizm opisu łączy się z ostrym widzeniem zagadnień hist., społ. i polit., np. cykl Świat rzeczywisty (cz. 1–4 1934–45, m.in. Dzwony Bazylei 1934, wyd. pol. 1936, Piękne dzielnice 1936, wyd. pol. 1950) oraz — odwołujący się do wydarzeń z 1815 Wielki Tydzień (1958, wyd. pol. 1960); prozę późniejszą reprezentują m.in. powieści psychol. Wyrok śmierci (1965, wyd. pol. 1968) i Blanche ou l’oubi (1967); autor licznych utworów poet. poświęconych gł. żonie, E. Triolet (m.in. Elza 1959, wyd. pol. 1963, Le fou d’Elsa 1963; wybór pol. Wiersze 1954); ponadto eseje lit. (Les collages 1965) i polityczne.
Bibliografia
Z. JAREMKO-PYTOWSKA Louis Aragon, Warszawa 1963.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia