Andaluzyjczycy,
mieszkańcy Andaluzji w południowej Hiszpanii,
Andaluzyjczycy
Encyklopedia PWN
liczni emigranci w północnej Hiszpanii i Europie Zachodniej; jedna z najbardziej wyróżniających się hiszp. grup regionalnych; ok. 7 mln (lata 90. XX w.); mówią dialektem andaluzyjskim języka hiszp. (kastylijskiego); są katolikami; ziemie A. zostały zromanizowane już w końcu II w. p.n.e., od V w. n.e. były we władaniu Germanów, od VIII w. Arabów, a od XIII–XV w. Hiszpanii; tożsamość A. zaczęła kształtować się w okresie chrześc. rekonkwisty (zakończonej 1492) i jest rezultatem mieszania się różnych ludów i przenikania różnych kultur (wpływy kastylijskie, arabskie, żydowskie, cygańskie); od 1981 tworzą wspolnotę autonomiczną; tradycyjna gospodarka A. była związana z rolnictwem (uprawa pszenicy, oliwek, bawełny, winorośli), w górach — pasterstwem i hodowlą, a osadnictwo — na zachodzie z wielkimi osiedlami wiejskimi (pracującymi na potrzeby, największych w Europie, latyfundiów), bądź małymi wioskami (na wschodzie); A. zachowali wiele elementów oryginalnej kultury lud., żywy jest folklor muz. i taneczny (są twórcami flamenco), licznym lud. świętom i festynom (największy Feria de Abril w Sewilli) nieodłącznie towarzyszy korrida.
