Al-Alamajn, 1942

Al-Alamajn, 1942

Najważniejszym epizodem na afrykańskim teatrze II wojny światowej stała się wielka bitwa pancerna stoczona jesienią 1942 roku w pobliżu Al-Alamajn, nadmorskiego miasta w Egipcie, leżącego na strategicznej szosie do Aleksandrii. Stanowiła ona kulminację dwuletniej wojny pustynnej toczonej ze zmiennym szczęściem przez Brytyjczyków, dowodzonych przez generała Richarda O’Connora, następnie Claude’a Auchinlecka i wreszcie od września 1942 roku przez Bernarda Montgomery’ego. Pobite wojska włoskie wspomagał od końca 1940 roku Afrika Korps generała, a wkrótce feldmarszałka Edwina Rommla. Brytyjczycy dwukrotnie wyparci z włoskiej Cyrenajki latem 1942 roku powstrzymali ofensywę Lisa Pustyni ku Kanałowi Sueskiemu. Angielska 8. armia w sile 150 tysięcy ludzi (XXX i XIII Korpusy Armijne oraz X Korpus Pancerny z 1100 czołgami) powstrzymywała na 60-kilometerowym froncie 96-tysięczne wojska Osi (niemiecka Armia Pancerna Afryka oraz osiem włoskich dywizji pancernych i zmotoryzowanych, razem dysponujących 500 czołgami). Decydująca batalia rozegrała się od 23 października do 4 listopada. Atak brytyjski został poprzedzony najpotężniejszym od czasów I wojny przygotowaniem artyleryjskim. Atak lewego skrzydła nie powiódł się. Prawe osiągnęło sukces, ale w dniach 25 października–1 listopada bitwa weszła w fazę walk pozycyjnych. 2 listopada po kolejnym huraganowym ostrzale artylerii Brytyjczycy przełamali linie obronne Rommla i wyszli na otwartą pustynię, eliminując przy tym z walki olbrzymią większość jego czołgów. Resztki Armii Pancernej Afryka i Włochów rozpoczęły, wbrew rozkazowi Hitlera, ucieczkę na zachód. 23 stycznia padł Trypolis. Do maja trwały jeszcze walki w Tunezji.