Akwitanie, Aquitani,
nieindoeur. ludy mieszkające w epoce żelaza w Galii, między Garonną a Pirenejami, przypuszczalnie spokrewnione z mieszkańcami G. Kantabryjskich, przodkowie Basków;
Akwitanie
Encyklopedia PWN
podbite 56 r. p.n.e. przez legata Cezara – Publiusza Licyniusza Krassusa, syna triumwira; po śmierci Cezara jeszcze kilka razy chwytały za broń; ostatecznie spacyfikowane wraz z pokrewnymi ludami zza Pirenejów ok. 19 r. p.n.e.; Akwitanie stanowili drobny ułamek mieszkańców prowincji Akwitanii powstałej ok. 15 r. między Pirenejami, Loarą a Sewennami, obejmującej głównie tereny ludów celtyckich, w tym Arwernów, Biturygów i Lemowików; w III w. obszar dawnych Akwitanów wyodrębniono w prowincję Novempopulana [‘dziewięciu ludów’], za Dioklecjana włączoną wraz z całą Akwitanią w skład diecezji Vienna; w IV w. Novempopulana została zajęta przez Basków, otrzymując nazwę Waskonii (Gaskonii).
