Agora ateńska,
plac na północny zachód od Akropolu;
Agora ateńska
Encyklopedia PWN
w okresie neolitu i w epoce brązu wykorzystywany jako nekropola, od okresu geom. także jako teren osadniczy; z okresu archaicznego (VII–VI w. p.n.e.) pochodzą pierwsze ślady budowli publicznych (buleuterion, może też siedziba tyranów); w końcu VI w. centralny punkt miasta; wznosiły się tu budowle o charakterze kultowym (m.in.: ołtarz 12 bogów, świątynia Apollina Patroosa, Eleusinion, Hefajstejon — zw. wcześniej Tezejonem — na wzgórzu Kolonos Agorajos, świątynia Aresa, okręg Afrodyty) i publicznym (m.in.: heliaja — siedziba sądu, buleuterion, prytanejon, strategejon, Metroon, hale i portyki, jak: Stoa Pojkile z malowidłami Polignota i Mikona, Stoa Zeusa Eleuteriosa, Stoa Basileios, czy najpóźniejsza Stoa Atallosa, całkowicie zrekonstruowana, studnie i fontanny, a także odeon); kompleks, zniszczony przez najazd Gotów, odkopywany i rekonstruowany od poł. XIX w.