Abramowicz Szalom Jaakow
 
Encyklopedia PWN
Abramowicz Szalom Jaakow, pseud. Mendele Mojcher Sforim, ur. 20 XI 1836, Kopyl k. Mińska, zm. 8 XII 1917, Odessa,
pisarz żydowski, tworzący w języku hebrajskim, później także w jidysz;
początkowo propagator oświecenia żydowskiego (haskala); stworzył podstawy językowo-stylistyczne nowoczesnej literatury hebrajskiej i jidysz; w twórczości przedstawiał społeczność żydowska XIX w.; pierwsze powieści: po hebrajsku — Limdu hetew (‘ucz się dobrze’ 1862), w jidysz — Dos klejne menszełe (‘mały człowiek’ 1864); najbardziej cenione Masoes Binjomin haszliszi (1878, tłum. pol.: Don Kiszot żydowski 1885, Podróże Beniamina trzeciego 1990), Fiszkie der krumer (‘kulawy Fiszkie’ 1869), Dos winszfingerł (‘pierścionek zaręczynowy’ 1865–1904); alegoryczna powieść Szkapa (1873, wyd. pol. 1886).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia