Konrad z Piacenzy,
włoski tercjarz franciszkański.
germ. kuoni ‘śmiały’, rat ‘rada’; ‘śmiały w radzie, śmiały doradca’,
ur. ok. 1290, zm. 19 II 1351, Noto (Sycylia),
Konrad z Piacenzy
Encyklopedia PWN
Urodził się jako Konrad Confalonieri w możnej rodzinie mieszkającej we włoskiej Piacenzie. W młodym wieku pojął za żonę przedstawicielkę bogatego rodu z tego miasta. Bardzo lubił polowania, i podczas jednego z nich, w 1313, miał nieumyślnie spowodować pożar, który wyrządził znaczne szkody okolicznym mieszkańcom. O wywołanie pożaru oskarżono niewinnego człowieka i skazano go na śmierć, natomiast sam Konrad ukrył się w mieście. Powodowany widokiem prowadzenia na egzekucję skazańca oraz wyrzutami sumienia wyznał jednak swą winę i oddał cały swój majątek, by wynagrodzić krzywdę. Później wiódł życie świątobliwe, przystał w 1325 do eremitów (tercjarzy franciszkańskich), a następnie pielgrzymował do różnych sanktuariów (m.in. w Rzymie). Wreszcie osiadł w sycylijskim mieście Noto, gdzie wiódł życie pustelnika, zamkniety w celi przy kościele. Zasłynął z daru proroctwa oraz cudów — do jego samotni przybywało coraz więcej ludzi. Ostatnie lata życia spędził w grocie w okolicach Noto, gdzie schronił się chcąc uniknąć grzechu pychy. Lokalny kult Konrada został w 1625 rozszerzony na cały Kościół przez papieża Urbana VIII. Do dziś w okolicach Noto pokazuje się miejsce, w którym zachowały się odciski kolan Konrada w skale oraz ściany groty, którą poszerzał własnymi łokciami. W sztuce Konrad jest ukazywany w stroju franciszkanina. Jego atrybutami są: krzyż, z siedzącym na nim ptakiem, krzyż w kształcie dużej litery T oraz jeleń. Święto: 19 II.
