szabla
wojsk.:
[węg.],
szabla
Encyklopedia PWN
1) broń sieczna o wygiętej, jednosiecznej głowni, przeznaczona do cięcia, używana od starożytności do XX w.; najwcześniej szabla pojawiła się na Wschodzie; w Polsce rozpowszechniła się w XVI w., stając się podstawowym uzbrojeniem szlachty; w XVII w. powstały pol. typy szabel bojowych, także sz. ozdobne (karabela);
2) sport. broń sieczno-kolna używana w szermierce do rozgrywania konkurencji zw. również szablą; dł. całkowita 105 cm, dł. klingi 88 cm; masa do 500 g; konkurencja uprawiana wyłącznie przez mężczyzn; w walce na szable polem trafienia jest górna część tułowia (od pasa), głowa i ręce; od 1989 trafienia rejestruje się aparaturą elektroniczną; od 1896 konkurencja olimpijska. Do 1995 polscy szabliści zdobyli 8 medali olimpijskich: 1 złoty (J. Pawłowski — 1968), 4 srebrne i 3 brązowe, oraz 28 medali mistrzostw świata: 8 złotych (3-krotnie Pawłowski — 1957, 1965, 1966, D. Wódke — 1981 i 4-krotnie drużyna — 1959, 1961, 1962, 1963), 10 srebrnych i 10 brązowych.
