głód,
stan organizmu ludzkiego lub zwierzęcego spowodowany całkowitym lub częściowym pozbawieniem go pokarmu a także popęd ukierunkowujący zachowanie się organizmu na pobieranie pokarmu, wywołany pobudzeniem (gł. wskutek niskiego poziomu glukozy we krwi) ośrodka głodu w przyśrodkowej części podwzgórza.
głód
Encyklopedia PWN
1) w stanie głodu całkowitego organizm dla utrzymania przemiany materii na odpowiednim poziomie najpierw zużywa zasoby energii zmagazynowane w postaci glikogenu i tłuszczów, a w późniejszej fazie również białek — składników budulcowych komórek; przy ubytku masy ciała o ok. 45% dochodzi do śmierci. Wytrzymałość zwierząt na głodzenie jest różna; małe zwierzęta (myszy) o intensywnej przemianie materii giną po kilku dniach, psy po 40–60 dniach, człowiek dorosły po 40–75 dniach; czas ten jest krótszy przy jednoczesnym braku wody. Głód częściowy może być ilościowy, wywołany niedostateczną wartością kaloryczną pokarmu lub upośledzonym przyswajaniem pokarmu, albo jakościowy, spowodowany niedostateczną zawartością niektórych składników w pokarmach; brak aminokwasów egzogennych (np. tryptofanu) jest przyczyną zahamowania wzrostu, niedobór żelaza prowadzi do niedokrwistości, niedobór witamin powoduje zaburzenia zw. awitaminozami 2) stanem przeciwnym do popędu g. jest sytość spowodowana pobudzeniem (przez podwyższony poziom glukozy we krwi) ośr. sytości w przyśrodkowej części podwzgórza.
