enharmonia
 
Encyklopedia PWN
enharmonia
[gr. enarmónios ‘zgadzający się’, ‘zestrojony’],
muz. różne nazwy i postacie zapisu dźwięku o tej samej wysokości, możliwe w systemie równomiernie temperowanym (dźwiękowy system);
12 różnej wysokości dźwięków oktawy można zapisać trojako (np. dźwięki enharmoniczne his = c = deses; wyjątek gis = as), co daje łącznie 35 nazw i postaci zapisu nutowego; w harmonice funkcyjnej enharmonia zmienia znaczenie i kierunek ruchu składników akordu, jest podstawą modulacji enharmonicznej; w muzyce starogreckiej enharmonia oznaczała postępy mniejsze od półtonu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia