belcanto
 
Encyklopedia PWN
belcanto
[belkạnto; wł., ‘piękny śpiew’] Wymowa,
bel canto,
muz. technika wokalna wykształcona w XVII i rozwinięta w XVIII w. we Włoszech, wysuwająca na pierwszy plan piękno i wirtuozerię śpiewu;
także oparty na niej styl muzyczny; wiąże się z działalnością szkół weneckiej i neapolitańskiej; tradycje belcanto żywe, zwłaszcza we włoskiej muzyce operowej XIX w.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia