ballada

ballada,

muz.:

1) utwór wokalny; pierwotnie ludowa pieśń taneczna (wł. ballare ‘tańczyć’), w twórczości trubadurów i truwerów pieśń solowa z towarzyszeniem instrumentu, w okresie ars nova i szkoły burgundzkiej — utwór wielogłosowy o wyszukanej formie poetyckiej i muzycznej (zwrotki, refren) z jednym lub kilkoma tekstami w różnych głosach (ballada podwójna, potrójna itd.); włoska ballata, odpowiednik francuskiej virelai, popularna forma poetycko-muzyczna w XIV–XV w.; ballada dała w XVIII w. początek ang. ballad opera; solowa ballada romantyczna, przeważnie z towarzyszeniem fortepianu, opierała się na tekście epickim; główni przedstawiciele: F. Schubert, C. Loewe, J. Brahms, M. Musorgski, S. Moniuszko;

2) utwór instrumentalny o swobodnej formie; balladę fortepianową stworzył F. Chopin; uprawiali ją także F. Liszt, J. Brahms, E. Grieg i in.