Żeligowski Lucjan
 
Encyklopedia PWN
Żeligowski Lucjan, ur. 17 X 1865, Oszmiana (Białoruś), zm. 9 VII 1947, Londyn,
generał;
od 1885 oficer zawodowy w armii rosyjskiej; podczas I wojny światowej m.in. w I Korpusie Polskim — dowódca pułku i dywizji; 1918–19 dowódca sformowanej na Kubaniu dywizji Żeligowskiego oraz X–XI 1918 Naczelny Dowódca Oddziałów Polskich na Wschodzie; IV 1919 powrócił z 4 dywizją do Polski (przemianowana na 10 dywizję); IV 1919–IV 1920 dowódca Frontu Litewsko-Białoruskiego, potem Grupy Operacyjnej, IV–X 1920 — 10 dywizji piechoty, X 1920–21 dowódca Dywizji Piechoty Litewsko-Białoruskiej, na rozkaz J. Piłsudskiego 12 X 1920 zajął Wilno i Wileńszczyznę proklamując utworzenie Litwy Środkowej; 1922–25 i 1926–27 inspektor armii; 1923 mianowany generałem broni; 1925–26 minister spraw wojskowych; 1927 przeszedł w stan spoczynku; 1935–39 poseł na sejm; podczas II wojny światowej m.in. członek Rady Narodowej RP w Londynie; po wojnie pozostał na emigracji, opowiedział się za pracą dla Polski; działacz tzw. słowianofilów; Wojna w roku 1920. Wspomnienia i rozważania (1930).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Walki w Galicji Wschodniej wiosną 1919, dywizja generała Żeligowskiego obozująca na rynku w Kołomyi przed ofensywą przeciwko Ukraińcomfot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Kawaleria gen. Żeligowskiego pod Śniatyniem — kawaleria IV Dywizji strzelców polskich („Żelazna”) 12 VI 1919. Dała ona początek późniejszemu 14. pułkowi ułanów jazłowieckichfot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia