Żeleński Władysław, ur. 6 VII 1837, Grodkowice k. Krakowa, zm. 23 I 1921, Kraków,
ojciec Tadeusza, kompozytor;
Żeleński Władysław
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
od 1872 profesor Instytutu Muz. w Warszawie, od 1878 dyr. Warsz. Tow. Muz.; od 1881 mieszkał w Krakowie, gdzie 1887 zał. konserwatorium Tow. Muz. i został jego dyr.; uznawany za najwybitniejszego po S. Moniuszce pol. twórcę oper i pieśni; w twórczości, należącej stylistycznie do nurtu neoromant., nawiązywał do pol. folkloru i klas. tradycji muz.; opery (Konrad Wallenrod, wg A. Mickiewicza, wyst. Lwów 1885, Goplana, wg Balladyny J. Słowackiego, Kraków 1896, Janek, Lwów 1900, Stara baśń, wg J.I. Kraszewskiego, tamże 1907), ponad 100 pieśni, 2 symfonie, uwertury (W Tatrach 1872, Echa leśne ok. 1890), Koncert fortepianowy Es-dur (1903), utwory kamer. (Kwartet fortepianowy c-moll 1904), fortepianowe (Wariacje h-moll 1904), chóralne, kantaty; podręczniki (Nauka elementarna zasad muzyki 1897, Nauka harmonii i pierwszych zasad kompozycji 1877, wraz z G. Roguskim).
