zielonoświątkowcy

zielonoświątkowcy, ruch pentekostalny,

ukształtowany na przeł. XIX i XX w. ruch chrześc. odwołujący się do nowotestamentowego przeżycia chrztu Duchem Świętym oraz powszechności występowania tzw. darów charyzmatycznych (charyzmat).

Za inicjatorów ruchu uważa się Ch. Perhama, W.J. Seymoura i Th. Ball Barrata, którzy 1901–06 w Stanach Zjedn. podczas zgromadzeń rel. niezależnie od siebie doznali przeżyć chrztu w Duchu Świętym; pod wpływem tych zdarzeń uformował się nowy typ religijności o charakterze emocjonalnym, który zaczął przyciągać nowych wyznawców, zwłaszcza spośród ludności kolorowej; Ball Barrat przeniósł nową religijność do Norwegii, skąd przedostała się ona do innych krajów eur.; stopniowo zaczęły powstawać lokalne wspólnoty i Kościoły zielonoświątkowców, które od 1947 uczestniczą w świat. konferencjach zielonoświątkowców. Zielonoświątkowców cechuje duży pluralizm w sprawach wiary: wszystkie wspólnoty uznają jednak nieomylność Pisma Świętego, zbawienie ludzi przez krew Chrystusa, wierzą w paruzję i rychły koniec świata; według zielonoświątkowców do zbawienia indywidualnego są konieczne nawrócenie i chrzest w Duchu Świętym, natomiast oznaką pełni życia chrześc. każdej wspólnoty są znaki (dary) udzielane przez Ducha Świętego, takie jak: prorokowanie, mówienie obcymi językami (glosolalia), uzdrawianie chorych przez zbiorową modlitwę. Liczba zielonoświątkowców jest trudna do ustalenia, wg danych szacunkowych waha się od 50 do 250 mln. W Polsce największą wspólnotą zielonoświątkowców jest Kościół Zielonoświątkowy w Polsce.