zesłanie,
rodzaj kary pozbawienia wolności, polegający na skierowaniu skazanego do odległej miejscowości lub kolonii na przymusowy pobyt dożywotni lub czasowy;
zesłanie
Encyklopedia PWN
zesłanie stosowały państwa kolonialne w XVI–XIX w., m.in. W. Brytania (od poł. XVII w. do Ameryki Północnej, w XVIII w. do Australii) i Francja (do Gujany i Nowej Kaledonii); w cesarstwie ros. miejscem zesłania przestępców polit. i kryminalnych była gł. Syberia. W Królestwie Pol., po upadku powstania listopadowego 1831 i zniesieniu autonomii Królestwa przepisy Kodeksu karzącego z 1818 uległy zmianom wynikającym z tendencji rusyfikacyjnych, dotyczących gł. systemu kar, zamiast najcięższej kary więzienia warownego (dożywotniego lub czasowego) została wprowadzona kara zesłania na Syberię; stosowano ją gł. w postaci wcielania do rot aresztanckich, od 1842 także zesłanie do pracy w kopalni; 1847 Kodeks karzący został zastąpiony ros. Kodeksem kar głównych i poprawczych, który rozróżniał kilka rodzajów kar zesłania: do ciężkich robót (katorga), na dożywotnie lub terminowe osiedlenie na Syberii lub Kaukazie, na osiedlenie w odległych guberniach cesarstwa poza Syberią lub poza Kaukazem. W II RP Kodeks karny z 1932 nie przewidywał kary zesłania Była ona powszechna w ZSRR i polegała na czasowym przesiedleniu do odległej miejscowości na podstawie decyzji adm. lub wyroku sądowego, w formie aktu indywidualnego (np. wyroku) lub generalnego (deportacja).
