Zelandia
 
Encyklopedia PWN
Zelandia, Zeeland,
prow. w południowo-zachodniej Holandii, nad M. Północnym, w obszarze ujściowym Skaldy, Renu i Mozy;
pow. 2,9 tys. km2 (bez wód wewn. 1,8 km2), 354 tys. mieszk. (2009); ośrodek administracyjny — Middelburg. Obejmuje nizinne wyspy (w większości poldery): Walcheren (wraz z Noord- i Zuid-Beveland), Schouwen-Duiveland oraz Goeree-Overflakkee, połączone z lądem groblami i tamami (zbud. gł. w ramach Delta-Planu). Region intensywnej uprawy zbóż, buraków cukrowych i hodowli bydła mlecznego.
Historia. Średniowieczne hrabstwo, od XII w. połączone z Holandią; dzieliło jej losy polit.; część środkowa Zelandii do 1323, część południowa do 1577 (formalnie do 1648) pod panowaniem Flandrii; w XVI w. ośr. ruchu powstańczego przeciw rządom hiszp. (gezowie).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia