Zegadłowicz Emil, ur. 20 VII 1888, Bielsko (ob. Bielsko-Biała), zm. 24 II 1941, Sosnowiec,
pisarz;
Zegadłowicz Emil
Encyklopedia PWN
jeden z twórców pol. ekspresjonizmu; od 1917 związany z grupą „Zdrój”, współzał. (1922) grupy i pisma „Czartak”; w latach 30. związany z ruchem lud., brał udział w akcjach lewicy; w twórczości ewoluował od rel.-mistycznego kultu natury i prymitywnej sztuki lud. (stylizowane poematy i ballady, m.in. Powsinogi beskidzkie 1923, balladowe misteria dram.), do demaskatorskiej krytyki życia obyczajowego prowincji, gł. zakłamania w obyczajowości erotycznej (autobiogr. cykl powieściowy Żywot Mikołaja Srebrempisanego 1927–35, zwłaszcza głośna powieść Zmory 1935, ekranizacja 1979) i problematyki społ.-polit. (powieść Martwe morze 1939, dramat Domek z kart 1940, wyst. 1953 — pamfletowy, bliski stanowisku lewicy komunist., rozrachunek z obozem rządzącym II RP, zwłaszcza w świetle jego odpowiedzialności za klęskę 1939); przekłady gł. z literatury niem. (Faust J.W. Goethego); Dramaty (t. 1–2 1932), Poezje wybrane (1971).
