zasadźca
 
Encyklopedia PWN
zasadźca, lokator,
hist. w średniowieczu osoba osadzająca miasto lub wieś na prawie niemieckim w imieniu władcy lub innego pana dominialnego;
pan feudalny wystawiał na ręce zasadźcy dokument lokacyjny będący podstawą organizacji lokowanej wsi lub miasta; zasadźca zostawał zwykle sołtysem lokowanej wsi, a w mieście — dziedzicznym wójtem.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia