zapłonowy układ
 
Encyklopedia PWN
zapłonowy układ,
zespół urządzeń, elementów i przewodów elektr. w spalinowym silniku tłokowym o zapłonie iskrowym, mający za zadanie wytwarzanie elektr. wyładowań iskrowych, służących do zapalenia mieszanki paliwowo-powietrznej w komorach spalania.
Stosuje się u.z. iskrownikowe (iskrownik) lub (częściej) akumulatorowe. W samochodach osobowych stosuje się wyłącznie układy akumulatorowe. Istota działania układu zapłonowego akumulatorowego jest następująca: przez uzwojenie pierwotne cewki zapłonowej płynie prąd z akumulatora o niskim napięciu, przerywacz działający w takt obrotu silnika — przerywa ten prąd, co powoduje chwilowe wytworzenie prądu wysokiego napięcia w uzwojeniu wtórnym, impulsy wysokiego napięcia są kierowane (w kolejności pracy cylindrów silnika) do — poszczególnych świec zapłonowych (wyładowanie zachodzi pomiędzy elektrodą środkową i boczną). Parametry nowoczesnych układów zapłonowych są dostosowywane automatycznie (elektronicznie) do warunków pracy silnika, coraz częściej są stosowane cyfrowe systemy regulacji kąta wyprzedzenia, czyli kąta obrotu wału korbowego od momentu wyładowania iskrowego do zwrotnego połączenia tłoka.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia