lampa wyładowcza,
źródło światła elektr., w którym światło jest wytwarzane przez wyładowanie elektryczne w gazie, parach metalu (rtęć, sód) lub mieszaninie kilku gazów lub par.
lampa wyładowcza
Encyklopedia PWN
Ze względu na rodzaj gazu l.w. dzieli się na sodowe, rtęciowe, metalohalogenkowe, neonowe, ksenonowe, helowe itp. Ciśnienie par metalu lub gazu wypełniającego w trakcie pracy lampę może być wysokie (10–1000 kPa) i taką l.w. nazywa się wysokoprężną lub niskie (rzędu 0,1 kPa). Generowanie promieniowania w l.w. jest następstwem zderzeń z atomami par metalu (np. rtęci), rozpędzonych dzięki polu elektr., elektronów uwolnionych z elektrod. L.w. generują światło o gorszym oddawaniu barwy przedmiotów oświetlanych niż żarówki czy światło dzienne. L.w. nie mogą być bezpośrednio przyłączane do sieci zasilającej, w obwód l.w. musi być włączony statecznik stabilizujący wyładowanie. We wszystkich l.w. jest stosowany gaz pomocniczy (szlachetny), którego rolą jest zapłon lampy; napięcie zapłonu (jonizacji) tego gazu jest niższe niż np. par rtęci; rozgrzewający się gaz pomocniczy powoduje odparowanie rtęci i ta w postaci par przejmuje wyładowanie. Pierwszą l.w. skonstruowano 1910; prace nad l.w. doprowadziły do powstania świetlówek.
