wyka, Vicia,
rodzaj z rodziny bobowatych (motylkowatych);
wyka
Encyklopedia PWN
ok. 150 gat. roślin jednorocznych lub bylin pochodzących z Azji i Europy, występujących gł. na półkuli północnej; liście parzystopierzaste, zakończone wąsem czepnym; owocem jest strąk. W Polsce rośnie 18 gat.; jako rośliny ruderalne, też jednoroczne chwasty pól i łąk występują: wyka drobnokwiatowa, V. hirsuta, wyka czteronasienna, V. tetrasperma, wyka wąskolistna, V. angustifolia; jako cenne składniki runi łąkowej rosną (w dolinach rzek, zwłaszcza na glebach niezachwaszczonych) wyka ptasia, V. cracca, i wyka płotowa, V. sepium, byliny wysokość do 1 m, o długich podziemnych rozłogach, obficie ulistnione. Wśród 12 gat. uprawnych najważniejsze są: bób, bobik i wyka siewna, V. sativa, jednoroczna, o płożących się pędach, dł. 0,4–0,8 m; liście złożone z 4–8 par listków; kwiaty przeważnie czerwonofioletowe, osadzone w kątach liści; uprawiana w czystym siewie, także w jarych mieszankach pastewnych, gł. na zielonkę i siano; rośliną ozimą podobnie użytkowaną jest wyka kosmata (wyka piaskowa), V. villosa, wysokość do 1,5 m, miękko owłosiona.
