wrzosiec bagienny

wrzosiec bagienny, pot. wrzosowiec, Erica tetralix,

gatunek zimozielonej rośliny zdrewniałej — krzewinki z rodziny wrzosowatych podobnej do wrzosu, występującej w zachodniej i północnej Europie, w warunkach klimatu umiarkowanego mor.;

krzew osiągający 15–50 (70) cm wys., charakterystyczny gat. dla torfowisk (łącznie ze spokrewnionym wrzosem); liście igiełkowate, o brzegach zwykle podwiniętych, rozmieszczone w okółkach (po 3–4); liście i gałązki są gruczołowato owłosione, inne części rośliny gęsto owłosione krótkimi włoskami; kwiaty 4-krotne, dzbaneczkowatego kształtu, różowe, fioletoworóżowe, rzadziej białe, zebrane w kwiatostany — skąpokwiatowe baldachogrona, kwitnące wcześniej niż wrzos, w lecie — w (czerwcu) lipcu, sierpniu do września; owoc wielonasienna, pękająca torebka. W Polsce rośnie na torfowiskach, torfiastych łąkach, w borach bażynowych i wilgotnych lasach nad Morzem Bałtyckim na Pomorzu Zachodnim oraz w południowo-zachodniej części kraju w Poznańskiem i na Dolnym Śląsku; sadzony w ogrodach na glebach kwaśnych wraz z odmianami, m.in.: ‘Alba mollis’ (białokwiatowa), ‘Con Underwood’ (czerwonokwiatowa). W.b. to ważna biocenotycznie roślina miododajna, ceniona przez pszczelarzy; jest objęty całkowitą ochroną gatunkową.