Wolff Christian, ur. 2 I 1679, Wrocław, zm. 9 IV 1754, Halle,
filozof niemiecki.
Wolff Christian
Encyklopedia PWN
1706–23 i od 1740 profesor uniwersytetu w Halle, 1723–40 — w Marburgu; uczeń G.W. Leibniza i popularyzator jego poglądów filoz., autor bardzo licznych prac o charakterze podręcznikowym z zakresu nauk filoz. i log., a także estetyki, psychologii, fizyki, teologii, polityki, prawa itd. Wolff był reprezentantem XVIII-wiecznego racjonalizmu; w ewolucji swoich poglądów przeszedł od monizmu typu leibnizowskiego do dualizmu (rozumu i rzeczywistości pozaintelektualnej); podstawą całego systemu filozoficznego Wolffa była interpretowana finalistycznie „zasada racji dostatecznej”, w myśl której zasady bytu wszelkich rzeczy nie tkwią w nich samych, lecz wynikają z pełnionych przez nie funkcji: każda rzecz daje się wyjaśnić jako stanowiąca jedynie środek do osiągnięcia czegoś poza nią, dla człowieka, który jest celem. Poglądy Wolffa przyczyniły się do powstania wielu szkół filoz. oświecenia, m.in. wywarły znaczny wpływ na kształt racjonalizmu I. Kanta; Wolff przyczynił się także do spopularyzowania funkcjonującego do dziś podziału filozofii na dyscypliny wg rozważanych przez nie przedmiotów (np. byt, Bóg, człowiek, poznanie, wartości) oraz do rozpowszechnienia się takich terminów jak ontologia, kosmologia; uczniowie Wolffa zajmowali w XVIII w. niemal wszystkie katedry filozofii na uniwersytecie w Niemczech.
