wojna o sukcesję hiszpańską
 
Encyklopedia PWN
wojna o sukcesję hiszpańską 1702–14,
wojna w Europie Zachodniej, toczona po wygaśnięciu 1700 hiszpańskiej linii Habsburgów, o panowanie w Hiszpanii i o jej posiadłości.
Po śmierci Karola II tron hiszpański przejęli francuscy Burbonowie (Filip V, wnuk Ludwika XIV), a pretensje zgłosili również Habsburgowie austriaccy (arcyksiążę Karol, od 1711 cesarz Karol VI); wojnę prowadziła Francja i Hiszpania przeciw koalicji utworzonej przez cesarza, Anglię, Holandię, Portugalię, Sabaudię i większość księstw niemieckich, przeciwstawiającej się groźbie hegemonii Ludwika XIV w Europie; konflikt miał również charakter wojny domowej w Hiszpanii, gdzie przeciw panowaniu Filipa V wystąpiła zwłaszcza Katalonia. W wyniku wojny (traktaty pokojowe w Utrechcie 1713 i w Rastatt 1714) Filip V utrzymał Hiszpanię z jej imperium kolonialnym, ale wprowadzono zakaz ewentualnej unii francusko-hiszpańskiej i dokonano rozbioru hiszpańskich posiadłości europejskich; cesarz uzyskał południowe Niderlandy oraz Sardynię, Mediolan i Neapol, Sabaudia — Sycylię, Wielka Brytania — Gibraltar, Minorkę, przywileje w handlu z koloniami hiszpańskimi i część francuskich kolonii amerykańskich; wojna potwierdziła wzrost znaczenia Wielkiej Brytanii na morzach i w rywalizacji kolonialnej, a zahamowała ekspansję terytorialną Francji w Europie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia