Włoska Partia Komunistyczna
 
Encyklopedia PWN
Włoska Partia Komunistyczna (WPK), wł. Partito Comunista Italiano (PCI),
wł. partia polit. 1921–91;
utworzona przez A. Gramsciego w wyniku rozłamu we Wł. Partii Socjalist., czł. Międzynarodówki Komunist. 1921–43; 1926 zdelegalizowana, działała nadal pod kierunkiem Ośr. Zagr. i Ośr. Krajowego WPK; 1934 podpisała umowę o współdziałaniu z Wł. Partią Socjalist. (1935 wspólny zjazd w Brukseli); od 1942 w Kom. Wyzwolenia Nar., organizatorka partyzantki (Garibaldiego Brygady); 1944–47 w rządzie jedności nar., a od 1947 — po zerwaniu przez Demokrację Chrześc. współpracy z lewicą — w opozycji (do 1956 w sojuszach wyborczych z Wł. Partią Socjalist. pod nazwą Demokr. Front Lud.); w latach 60. i 70. WPK odrzuciła niektóre założenia ideowe komunizmu, często modyfikując swą linię polit.; opowiedziała się za koncepcją ewolucyjnej „włoskiej drogi do komunizmu”; 1973 wystąpiła z propozycją „historycznego kompromisu” (porozumienia gł. wł. sił polit., tj. katolików, komunistów i socjalistów, licząc na sojusz z chadecją, który umożliwiłby WPK udział w rządzie), a po jej odrzuceniu sformułowała program polityki „alternatywnej demokracji” — sojuszu lewicy i in. ugrupowań demokr., który stanowiłby alternatywę wobec systemu władzy chrześc. demokratów; przeciwna sow. dominacji, WPK zakwestionowała przewodnią rolę KPZR w międzynar. ruchu komunist.; potępiła interwencje na Węgrzech (1956) i w Czechosłowacji (1968), popierała wschodnioeur. opozycję demokr. i NSZZ „Solidarność”, protestowała przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce; od 1966 reprezentowana w Parlamencie Eur., WPK podkreślała swą przynależność do lewicy eur., akceptowała członkostwo Włoch w NATO i EWG; 1991 rozwiązana, jej gł. sukcesorką stała się Demokr. Partia Lewicy, od 1998 Demokraci Lewicy; gł. działacze: A. Gramsci, P. Togliatti, E. Berlinguer; organ prasowy: dziennik „L’Unita”.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia