Wiłkomirski Kazimierz, ur. 1 IX 1900, Moskwa, zm. 7 III 1995, Warszawa,
brat Michała i Marii, przyrodni brat Józefa i Wandy, wiolonczelista, dyrygent, kompozytor i pedagog muzyczny;
1934–39 dyr. konserwatorium w Gdańsku; po 1945 m.in. rektor PWSM w Łodzi, dyr. i dyrygent teatrów operowych i filharmonii w Gdańsku i Wrocławiu; od 1963 profesor PWSM w Warszawie; koncertował jako wiolonczelista solista i kameralista (m.in. w „Trio Wiłkomirskich”); Symfonia koncertująca na wiolonczelę i orkiestrę (1950), utwory wiolonczelowe, Kantata wrocławska (1951), Kantata o św. Jacku (1957), pieśni solowe, chóralne, opracowania pieśni lud.; Technika wiolonczelowa a zagadnienia wykonawstwa (1965); Wspomnienia (t. 1–2 1971–80).