Whitehead Alfred North

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Whitehead

[^uạıthed]

Alfred North , ur. 15 II 1861, Ramsgate (hrab. Kent), zm. 30 XII 1947, Cambridge,

ang. filozof, matematyk;

1884–1910 wykładowca matematyki w Trinity College w Cambridge, 1910–14 profesor matematyki w University College w Londynie, 1914–24 — w Imperial College of Science and Technology w Londynie, 1924–36 profesor filozofii na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge. W pierwszym okresie swej twórczości (do 1914) Whitehead zajmował się algebrą i podstawami matematyki, wraz z B. Russellem rozwinął program logicyzmu, tj. sprowadzania czystej matematyki do logiki; następnie przeszedł do podstaw nauk przyr., kosmologii i ontologii, tworząc w końcu system filoz. obejmujący całość przyrody, a także problemy teologiczne. Ontologia Whiteheada jest ewentystyczna, tj. przyjmuje, że rzeczywistość przyr. składa się ze zdarzeń; filozofia przyrody Whiteheada jest uzupełniona teologią naturalną, ujmującą Boga jako warunek uporządkowania świata jako procesu. Dzieła Whiteheada wywarły znaczny wpływ na rozwój współcz. myśli filoz. oraz teol., szczególnie na tzw. filozofię procesu; gł. dzieła: Principia Mathematica (1910–13, wspólnie z Russellem), The Concept of Nature (1920), Nauka i świat współczesny (1925, wyd. pol. 1987), Religion in Making (1926), Process and Reality (1929).

Bibliografia

J. JUSIAK Teoria nauki i teoria poznania Alfreda Northa Whiteheada, Lublin 1992;

J. ŻYCIŃSKI Bóg Abrahama i Whiteheada, Tarnów 1992.