Weyssenhoff Józef, ur. 8 IV 1860, Kolano (Podlasie), zm. 6 VII 1932, Warszawa,
brat Henryka, ojciec Jana (1889–1972), powieściopisarz, krytyk literacki. Pochodził z rodziny baronów kurlandzkich;
Weyssenhoff Józef
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
po 1905 zbliżony do ND; kosmopolityzmowi i sybarytyzmowi współcz. środowiska arystokratycznego (ukazanego w powieści Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego 1898), przeciwstawił program nar. posłannictwa (Sprawa Dołęgi 1901) oraz apologię cnót i tradycji „starego” ziemiaństwa kresowego (Syn marnotrawny 1905, Puszcza 1915); po 1905 cykl powieści polit. wymierzonych przeciw dążeniom demokr.-liberalnym i rewolucyjnym (Hetmani 1911), z paszkwilanckim obrazem ruchu legionowego i kształtowania się niepodległej Polski (Cudno i ziemia cudeńska 1921); świetny stylista, celował w opisie przyrody i życia łow. (Soból i panna 1911); opowiadania, wiersze, wspomnienia; Pisma (t. 1–13 1927–28), Dzieła zebrane (t. 1, 2, 7 1930–31, nieukończone).
