walkie-talkie

walkie-talkie

[^uọ:ki tọ:ki; ang.],

pot. nazwa radiotelefonu służącego do dwukierunkowej łączności między poruszającymi się (gł. na lądzie) użytkownikami, wyposażonymi w identyczne lub kompatybilne (kompatybilność elektromagnetyczna) urządzenia, bez pośrednictwa sieci radiotelefonicznej;

współczesny w.-t. jest urządzeniem osobistym, gł. w postaci wielokanałowego (8–25 kanałów) przenośnego (kieszonkowego) radiotelefonu. Ze względu na małą moc nadajnika (0,1–0,5 W) w.-t. ma mały zasięg (maks. do kilku km). W.-t. zostało wynalezione 1938 przez amer. inżyniera Al Grossa; 1940–43 pol. inżynier H. Magnuski, w firmie Galvin Manufacturing Corp. (ob. Motorola), oprac. 2 typy w.-t., dla armii amerykańskiej.