Waldemar I Wielki
 
Encyklopedia PWN
Waldemar I Wielki, Valdemar den Store, z rodu Estridsenów, ur. 14 I 1131, zm. 12 V 1182, Vordingborg (Zelandia),
król Danii od 1157, syn Kanuta Lawarda;
wzmocnił władzę król. po długotrwałych walkach dynastycznych; zapoczątkował współdziałanie monarchii z Kościołem, oparte na współpracy z bpem Absalonem; 1170 uzyskał wprowadzenie dziedziczności tronu; podjął ekspansję na ziemie Słowian Połabskich, 1169 zdobył Rugię; 1162 złożył hołd lenny ces. Fryderykowi I Barbarossie, ale z czasem wyzwolił się z tej zależności; rozbudował umocnienia (Danevirke) na południu kraju; 1181 poparł cesarza w walce z Henrykiem Lwem; jego panowanie zapoczątkowało tzw. złoty wiek (1157–1241) duńskiego średniowiecza: okres wewn. pokoju i koniunktury gosp. (zwłaszcza dla rybołówstwa i handlu).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia