Walczących Królestw Epoka,
w historiografii chiń. nazwa drugiego okresu (453–221 p.n.e.) panowania Wschodniej Dyn. Zhou;
Walczących Królestw Epoka
Encyklopedia PWN
z rywalizujących między sobą państw do III w. pozostało 7: Zhao, Wei, Han (na które 453 rozpadło się królestwo Jin), Qi, Chu, Yan, Qin; najsilniejszym z nich okazało się Qin, które zawdzięczało to m.in. reformom min. Shang Yanga (IV w.) oraz szczególnej wojowniczości; władca Qin Zheng (panował od 246), wspomagany przez min. Li Si, podbił pozostałe państwa i 221 ogłosił się cesarzem pod imieniem Shi Huangdi; mimo licznych wojen, prowadzonych niekiedy z niebywałym okrucieństwem, Chiny przeżywały w tym czasie rozwój kult.; działali wybitni filozofowie, m.in. Mozi, Mengzi, Yang Zhu; z ówczesnych dzieł lit. najbardziej znany jest Zhanguoce [‘intrygi walczących państw’], od którego pochodzi nazwa tego okresu.
